جناب حضرت شیخ اکبر در رساله ی شریف الوصیه که غیر از رساله ی الوصایا است مطلبی عرشی در مورد مراقبه ی در هنگام زوال نعمت و یا بخشش نعمت به انسان بیان فرموده اند :
علیک بمراقبه الله فیما أخذ منک و فیما أعطاک فإنه ما أخذ منک إلا لتصبر فیحبک فإنه یحب الصابرین و إذا أحبک عاملک معامله المحب مع محبوبه و ما من شی ء یزول عنک إلا و له عوض سوی الله :
لکل شی ء إذا فارقته عوض و لیس لله إن فارقت من عوض
و کذلک إذا أعطاک فإن من جمله ما أعطاک الصبر علی ما أخذه منک فأعطاک الشکر و هو یحب الشاکرین .
ترجمه :
بر تو باد به مراقبه و توجه به حق در مورد چیزهایی که خداوند از تو می گیرد و یا چیزهایی که به تو عطا می فرماید . خداوند چیزی را از تو می گیرد تا تو صبر نمایی و در نتیجه او تو را دوست بدارد چرا که خداوند صابرین را دوست می دارد « إن الله یحب الصابرین » .
و زمانی که خداوند تو را دوست بدارد با تو مثل محب با محبوبش رفتار می نماید .
سپس حضرت شیخ می فرمایند :
هیچ چیزی را از دست نمی دهی مگر اینکه در مقابل از دست دادن آن چیز دیگری و عوضی را به دست می آوری مگر خدا را که اگر او را از دست دهی چیزی نیست که عوض آن باشد .
سپس شعری رابیان میفرمایند که ترجمه ی آن چنین است :
هر چیزی که از دست می دهی و تو را ترک می نماید عوضی در مقابل آن به دست می آوری . و برای خدا زمانی که تو را ترک نماید جایگزینی نیست .
وهمچنین در مورد چیزهایی هم که خدا به تو عطا می فرماید باید مراقبه داشته باشی .
از جمله یچیزهایی که خداوند به تو عطا فرموده است صبر بر چیزهایی است که از تو گرفته است چرا که در مقابل گرفتن آن چیز به تو شکر عطا فرموده و او شاکرین را دوست دارد « إن الله یحب الشاکرین ».
توضیحی از نویسنده :
در حقیقت هنگامی که خداوند نعمتی و چیزی
را از انسان می گیرد برای فراهم نمودن زمینه ی دوستی با توست . و واضح است
که اگر انسان با این دید که نعمت هایی که از دست داده بنگرد چقدر در روحیه ی
او تاثیر گدار است و حتی شاکر خداوند هم می شود چون نعمتی که از دست داده
در مقابل چیزی که بدست می آورد که همانا دوستی با حق متعال است چیزی محسوب
نمی شود .
